Aleine saman – korona og kulturen
Avstanden er overalt
Avstanden er overalt og jobbar,
løfter ting ut av kvarandre
fordeler dei i strengar seg imellom
Eg har den i meg slik eg har den omkring meg
Om lag ein meter, i keltisk tru, skilte dei levande si verd frå dei døde
Måler ein materie mot mellomrom, mot avstand
er det lett å avrunde eit menneske: det finst ikkje
med mindre avstand er sjølve byggestoffet
På eit praktisk nivå går det likevel an
å avrunde eit menneske til to meter:
ei kvinne ligg på eit golv, måler opp ei flate, ho dreier
som ein visar Ho får støv i håret Støvet får bli hår igjen
Det flammar i sola
Samstundes er det to meter frå asteroide 52768 til hjartet i mannen
som stig på bussen i Kjølberggata ein tysdag i tretida
Han har tankar som drysser lik kirsebærblomar i sin passasje
mellom passasjerane på synkande line så vidt over bakken
lik kirsebærblomar
Spørsmåla er ikkje berre
kor snart kor hardt kor hurtig kor langt
kor lenge kor vidt kor fast kor fritt men
kva, forutan avstand, kan halde oss saman
På dei tidspunkta av dagen der skuggen er like lang som kroppen
er det mogleg å gå ut og tangere kvarandre
Skuggen er brua og skuggen er avgrunnen
Eg går over, eg fell gjennom
vaknar ein meter frå verdas grense
som derfrå sett, ein meter er alltid to
er meg
Eit barn har stilt seg i døra,
merker av veksten mot dørstolpen
og når hovudet støyter i karmen
sluttar opninga seg om kroppen
Heretter ber det to rom som elles ikkje hadde høyrt saman
og som det sjølv ikkje lenger kan trø inn i
og det skal, for samanhengens skuld
alltid vere eit menneske mellom oss
Gunstein Bakke / 2020
Høyr diktet