besøk frå ein gamal venn
eg er ør når eg vaknar sittande i sofaen eit blått skjær frå TV-skjermen
ligg over tinga i rommet det er nesten behageleg
eg går ut på verandaen for å røyke eg har lyset med meg
det skin gjennom vindauget legg seg på den kvite borken til bjørka i hagen
trekrona spreier seg ut mot himmelen
så blafrar det i lyset som ligg over hagen eg snur meg og ser deg stå i stua
ein svak silhuett i det blå lyset som mørknar der det glir gjennom kroppen din
–
igjen vaknar eg på sofaen du står på same stad i sollyset
som strålar inn gjennom
persienneblada
håret ditt er folda ut
du er ei fortetting av lys
eg seier: kva vil du meg? kvifor kjem du hit i dag?
du opnar munnen
og eg blir merksam på lauvet som raslar
utanfor vindauget
så er du borte igjen
og det blir stille
–
på fotografiet eg held i handa er du halvvegs vendt bort frå meg
du har arma om skuldra mi du gliser over flaskene på bordet ut i tomrommet
halvvegs vendt mot fotografen eller mot meg her eg sitt og ser på biletet
augelokka dine lukka over det blå blikket
dette biletet handlar berre om latteren din
slik den fylte stua til K. på Persaunet der biletet blei tatt
og slik den fyller stua mi no, kanskje 15 år seinare
dagane mellom oss
rista bort
som regndropar rista av lauv
sola bryt gjennom skylaget
kastar lys på den kvite borken din
tre snakkar med kvarandre gjennom røtene sine
du seier: minne veks ut av augeblikk som forsvinn
eitt etter eitt
til også eg forsvinn
eg lener meg tilbake i sofaen greinene mine strekk seg mot himmelen
Martin Ingebrigtsen / 2020
Høyr diktet
