Aleine saman – korona og kulturen
PANDEMISK
Eg ville berre gje deg ein klem,
ikkje fordi forskning seier at
ein klem kan lindra dødsangst og
få hjernen til å produsera hormon for glede,
ikkje fordi ein klem dempar smerte,
skaper tryggleik, roar nervene,
styrker hjarta,
sjølv om det sikkert er sant.
Eg ville gje deg ein klem
berre fordi
eg kjenner deg,
fordi du er den du er,
for å dela at
vi er her saman,
sjølv om vi er aleine.
Ein gong,
det er ikkje så lenge sidan,
sa medisinske ekspertar at ein klem
aukar nivået av antistoff i kroppen
og reduserer risikoen for
infeksjonar.
Men det var før,
førcorona,
førpandemisk.
No øver vi oss i avstand,
øver oss på å gløyma
klemmane som vi ikkje kan gje,
klemmane som er utanfor
husstanden utanfor
smittevernreglane.
Vi pustar inn verda
gjennom flimrande skjermar,
eller munnbind.
Vi seglar omkring i kroppane våre
som om dei var planetar
i verdsrommet.
Kan vi finna einannan
i pandemisk distanse,
eller nærleik?
Kan vi læra å møtast
og ta avskil
slik det skjer i Japan,
når dei stansar og
bøyer seg sakte
mot kvarandre
på to meters avstand,
og kroppane talar
sitt eige språk:
Eg ser deg.
Du ser meg.
Vi er her saman.
Eg prøver å etterlikna
desse vakre rørslene,
men det er ein dans
som er innøvd gjennom
mange hundre år.
Eg treng å øva.
Det å finna den rette
avstanden
er det viktigaste
i livet og
i kunsten,
skriv ein estisk poet.
Eg bøyer meg
mot deg,
klossete kanskje.
Eg vil berre seia
at eg ser deg,
at vi er her saman.
Mens vi ventar
på å gje kvarandre
ein klem.
Odveig Klyve / 2020
Høyr diktet
