Salmerevolusjonen på 60- og 70-talet

Salmerevolusjonen på 1960-70-talet

På denne tida kom for alvor det økumeniske bidraget inn i norsk salmesong. Frå sitt internasjonale kyrkjearbeid kom Johannes Smemo heim og gav ut Salmer fra søsterkirkene 1964, Gamle salmer og nye, 1965. Smemo omsette både til bokmål og nynorsk. 4 nynorske har vi enno med oss i den nyaste salmeboka.

Og så kom Olav Hillestad heim frå England med den nye engelske ungdomssongen, med lett synkopert rytme (som til denne dag ingen kyrkjelyd greier å syngje). Men han skreiv ikkje nynorsk.

Samstundes, og kanskje i samband med dette vart det endeleg brote ned eit skilje, som det ikkje var råd å halde oppe i møtet med det nye. Vekkingssongane, gamle og nye, den såkalla “bedehussongen”, kom i eit nytt lys. Vi kunne ikkje underslå det bidraget som bedehussongen og den frikyrkjelege songen lenge hadde gjeve til økumeniseringa av den kristne songen/salmesongen. Han hadde for lenge sidan opna opp for den svenske og engelskspråklege, f. o. f. amerikanske, vekkingssongen. Særleg Sangboken åt dei kristne organisasjonane hadde samla opp i seg mykje av dette. Då salmebokkomiteen, der eg var med, utan atterhald la bort det konstruerte skiljet mellom salmen og den ”åndelege songen”, fekk dette også gjennomslag i salmeboka. Brått var det fleire som måtte reknast som nynorske salmeomsetjarar. Av dei nyare var det ikkje minst Trygve Bjerkrheim som merkte seg ut, både som originaldiktar og som omsetjar.