Aleine saman – korona og kulturen
Einar Økland – Tankar og snakk. Der og då - Her og nå
AUGENE KVISKRAR
Paraply på toppen
av flaggstanga?
Då er det fest
for hunden!
HALSTANKAR
Aldri har halsen min kjent
anna enn heilt ny tørst inni seg.
Og heller aldri har halsen min ønskt seg
anna enn heilt nytt vatn.
Likevel kjenner eg meg så tung og gammal
etter at eg har drukke i meg
ei mengd nytt vatn
ei lang ny stund.
SPIKERSNAKK
Alle spikrane tenkjer eg på.
Alle dei som er der dei skal vere nå.
Alle.
Somme ligg jamsides i spikerpakken.
Somme står banka beint inn i treverket.
Somme blei berre trekte ut att
straks eller årevis seinare
for å bli kasta vekk som ubrukeleg avfall.
Finst det andre spikrar enn desse?
Eg prøver å tenkje også på dei
der dei kanskje er.
Sjølv om staden er ukjend.
Sånne spikertankar er ikkje gode
for spikrane.
Berre gode for tanken,
som er glad
han sjølv held til ein stad
som er ukjend.
NØTTESNAKK
Når far min er sint
knekker han nøtter
med tennene.
Han blir berre endå sintare
viss han knekker tenner
med nøttene.
Eg vil ikkje bli sånn som han.
Difor kastar eg heller nøttene
ut vindauga og ned på gata,
same kor sint han blir då.
Det hender vi snakkar om dette,
far min og eg.
Men det blir vi ikkje sinte av.
Viss vi høyrer knasing nede på gata
får vi til og med lyst til å le inni oss,
sjølv om vi ikkje viser det.
SNØKVELDEN
Vi tok oss oppover
heile den bratte
bakken til toppen
der månen var ventande.
Der la vi oss langflate
og skræmde skyene vekk.
Lenge etterpå rulla vi oss sidesvis nedover bakken.
Somme reiste seg i farten og rann som vatn på føtene sine
mens andre gjorde ryggen rund og trilla som hjul.
Då vi alle var nede,
stod vi berre og svaia og svaia
endå det ikkje var vind.
Aldri hadde vi gjort dette før.
og vi gjorde det aldri sidan.
Ingen har nokon gong spurt oss
om slikt og alltid har vi vore glade
for at det berre blei slik.
JAMSTELLING
Ta av deg solbrillene så ser du
at eg er like lys
under augneloka som du,
sa den vesle negerguten
nede i Afrika
i telefonen sin
til den vesle
samejenta
oppe i Norge.
Ja, steike!
ropa samejenta
i telefonen sin.
Men kan du høyre
at eg er like svart
som ein neger
i røysta?
Då blei det i telefonen like
stilt i Afrika som i Sameland.
BESTEMORSNAKK
Ulla på sauen
kjem frå graset.
Tråden i nøstet
kjem frå ulla.
Rokken som laga tråden
kjem frå trea i skogen.
Mønsteret i genseren
kjem frå strikkepinnane mellom fingrane
til ei som kjende snikkaren som laga rokken.
Ho gav han fem kilo kjøt for den.
Det var kjøt som kom frå sauen hennar
som beit i seg graset og togg det to gonger.
Og alt dette her berre fordi at
du som forsvinn
så varmt inni genseren
skal ha noko anna enn kulden
å tenkje på der.
FAR FLIRER:
Å aldri bli vinnar
og aldri bli tapar –
det er dét som er tingen.
Då tar ein innersvingen
på alt
konkurransetullet.
Då stikk ein dessutan også av
med det beste gullet.
© Einar Økland (2020)
Einar Andreas Økland (f. 1940) er diktar og essayistisk kulturhistorikar, er ein av dei mest allsidige forfattarane i norsk litteratur etter 1945 og skriv helst dei bøkene han reknar med at ingen andre kjem til å skrive.
Les meir på:
