Aleine saman – korona og kulturen
Juliane Rui - Dikt
Sjå, ei sol, eg held gaffelen fram mot barnet. Men da græt han, gulrota er kald, solene har mista varmen sin, barnet hikstar, og eg løfter han frå bordet, ut av huset, vi gir gras til hestane, halve lyset på oss
Dagane er snille. Snillheit er mammaheit. No seier cellene ifrå til meg om at det er kaldt. Barnet teiknar sola, ho er ikkje rund, det kjem stormar ut frå kjerna. Eg hugsar ein baby i ei barnevogn, og du og pappa står over. Det er som eg har ein tidsmaskin inni meg. Babyen græt og det er mørkt og de står over
Syster følgjer barnet ned til stranda, blir tante mens ho lyttar, maur munn måne. Ærfuglane glir forbi i vatnet, slekta deira liknar vår, i kroppen finst informasjonen vi treng for å leve
mor er tynn no, et ikkje, sola gjennom ho, litt etter litt, syster og eg står ved veggen, bøygd mot rosene, vi kuttar ei til vasen
barnet klappar hovudet til systers barn, trøyster, trekk i handa, lukte blomstrar, kvit rosa raud
syster prøver på mors støvlar
dei er grøne for mor lengtar
etter hassel
ho er låg
og kor skal ho gå
i alleen
ein to tre
lyset flekkar ryggane
Når ein følgjer elva kjem ein før eller sidan til folk. Det blei sagt til meg, og dette «før eller sidan» læt så løfterikt og dette «folk»
frå elva mot gras
eg lovar å skine
om eg kjem som tørst
betyr eg liv
og inga spøkelse
har rørsler så temde
© Juliane Rui (2020)
Juliane Rui (f. 1982) er ei unik stemme i norsk lyrikk. Ho debuterte i 2011 med Den hesten er av snø, I 2018 blei ho tildelt Bokhandlerforeningens forfattarstipend for forfattarskapen.
Les meir på:
